Pljevaljske novine web portal
Povezane vijesti
Antisrpska histerija u Crnoj Gori dostiže svoj vrhunac u susret stogodišnjici od Podgoričke skupštine i ujedinjenja sa Srbijom (26. novembar 1918.), kao i stvaranja države Srba, Hrvata i Slovenaca (1.decembar 1918.). Prvo je Vlada pripremila Predlog izmjena i dopuna zakona o državnim simbolima, kojim se uvodi obaveza ustajanja na himnu svuda i na svakom mjestu. U suprotnom plaćaće se kazna od 300 do 2.000 evra. Pride je Predsjednik Vlade pozvao građane Crne Gore da špijaju jedni druge i prijavljuju nadležnim organima one koji ne ustanu na himnu. Za razliku od okupatora koji su za to određivali jedan dan u nedelji gospodin Marković traži budnost svakog dana u godini.
Okuražena ponašanjem Vaseljenskog patrijarha Vartolomeja koji je odlučio da da autokefalnost raskolnicima u Ukrajinskoj pravoslavnoj crkvi, Vlada priprema udar na SPC u Crnoj Gori preko Zakona o slobodi i vjeroispovjesti. Zakon je jednom povučen iz procedure, nakon što ga ni Venecijanska komisija nije podržala, što je Vlada, razumije se, sakrila od javnosti. U isto vrijeme prijeti se rušenjem crkve Svete Trojice na Rumiji, koju gospodin Marković besprizorno naziva limenim objektom. Iz arsenala antisrpske histerije u Crnoj Gori da pomenemo: diskriminaciju Srba prilikom zapošljavanja, progon srpskog jezika i ćirilice, srpske kulture i tradicije. Priznanje lažne države Kosovo i glasanje za njen prijem u UNESKO i Interpol ostaće tamne mrlje na obrazu crnogorskog režima.
Nikad više 1918. odjekuje Crnom Gorom iz usta Predsjednika Vlade i Predsjednika države, koji ujedinjenje Crne Gore i Srbije proglašavaju aneksijom Crne Gore, a srpsku vojsku proglašavaju okupatorima. Sledstveno tome, poslanici Podgoričke skupštine su, po Milu Đukanoviću izdajnici Crne Gore. U duhu novog „patriotizma“ u Pljevljima je zabranjena Svečana akademija povodom Svete Petke – dana oslobođenja Pljevalja 1912. i 1918. godine i stogodišnjice održavanja Podgoričke skupštine. U Budvi, Herceg Novom i Kotoru takve manifestacije nisu mogli da zabrane pošto u pomenutim opštinama lokalnu vlast drži opozicija. Isto kao što ne mogu zabraniti centralnu manifestaciju koja će biti održana u Podgorici, u kripti hrama Hristovog vaskrsenja.
I dok čitava Evropa slavi Dan pobjede u Prvom svjetskom ratu, Crna Gora je jedina država koja nije zvanično proslavila taj datum. Nije ni čudo, jer dok je srpska vojska u januaru 1916. odstupala preko Albanije, crnogorska vlada je potpisala kapitulaciju, a kralj Nikola je pobjegao iz zemlje. Bio je to logičan rezultat njegove politike u toku rata koja je bila dvolična, jer je čitavo vrijeme koketirao sa Austrougarskom. Zbog toga je jednog sina ostavio u okupiranoj Crnoj Gori, a druga dvojica su šetala od Beča do Berlina. Veliki epski bard Radovan Bećirović je njegovo ponašanje opjevao na sledeći način: „A kralj Nikola iznemogli starac, ne zna kud će i na koji pravac“.
Ovih dana je u Skupštinu Crne Gore dostavljen Predlog rezolucije o Podgoričkoj skupštini u kome se potencira njena nelegalnost, što je formalno pravni osnov za ništavnost svih njenih odluka. Dalje se tvrdi da odluke Podgoričke skupštine nisu bile izraz volje naroda u Crnoj Gori, već instrument kojim je izvršen prevrat u međunarodno priznatoj državi, članici Antante i pobjednici u Velikom ratu. Pritom se napominje da je odlukama Podgoričke skupštine izvršena nasilna detronizacija kralja Nikole i dinastije Petrović Njegoš, te nasilno ukidanje autokefalnosti crnogorske crkve.
I u predlogu ove rezolucije Crna Gora se tretira kao zemlja čuda. Nije jasno kako država koja je kapitulirala u januara 1916. može biti pobjednica 1918. godine? Umjesto što se režim bavi poništavanjem odluka Podgoričke skupštine, bolje bi bilo da, ako je to ikako moguće ponište akt o kapitulaciji, jedinoj u dugoj istoriji Crne Gore. Sa druge strane, kako to da su odluke Podgoričke skupštine nelegalne, jer nije ispoštovan Ustav iz 1905. godine, a legalne su odluke ZAVNO Crne Gore i Boke i AVNOJ-a, i na koji su Ustav one bile naslonjene.
Nema nikakve sumnje da su odluke Podgoričke skupštine bile izraz političke volje naroda u Crnoj Gori 1918. godine. Nije slučajno da su francuske i srpske trupe prilikom ulaska u Crnu Goru dočekivane sa ushićenjem i skandiranjem kralju Petru I Oslobodiocu i regentu Aleksandru. Uostalom, u srpskoj vojsci bilo je na hiljade dobrovoljaca iz Crne Gore i Boke. A to što odluke Podgoričke skupštine nisu bile u skladu sa Ustavom kraljevine Crne Gore iz 1905. godine i nije veliki grijeh. Obično se svaki Ustav u ustavnoj teoriji definiše kao izraz političke volje vladajuće većine u određenoj državi. Nema nikakve sumnje da Ustav iz 1905. godine, koji je kralj Nikola oktroisao svojim podanicima to nije bio.
Dokaz za ovu tvrdnju je Izvještaj internacionalne komisije, pod predsjedništvom generala Franš D’ Eperea o stanju u Crnoj Gori 1919. godine, koja je konstatovala sledeće:
Da su trupe u Crnoj Gori jugoslovenske, a ne srpske; da njihov broj u cijeloj zemlji ne prelazi 500 i da se one nijesu miješale u izbore.
Da su izbori bili slobodni, jer 500 vojnika jugoslovenskih nije moglo svoju volju naturiti desetinama hiljada naoružanih Crnogoraca.
Da su izbori izvršeni slobodnije nego oni koji su se praktikovali za vrijeme vladavine biv. kralja Nikole.
Da su svi Crnogorci za Jedinstvo sa Srbijom, i ne žele povratak ras-kralja Nikole, kojega drže za izdajnika zemlje.
Da je pobuna prouzrokovana od nekoliko agenata biv. kralja, a koji potpomognuti agentima talijanskim, mogli su obmanuti neke neobaviještene ličnosti.
Da red vlada u zemlji: da će krivci biti suđeni od redovnih sudija.
Mi smo zahtijevali, da odbjegli pobunjenici u Sanđovani Di Medua i u Kotor, među Italijane, budu predati đeneralu francuskom Venelu, i da odgovaraju za rušenje telegrafskih žica i pljačku vojničkih namirnica. Broj zatvorenih ličnosti penje se od prilike na jednu stotinu. Svi seljaci pušteni su na slobodu – Podgorica, 8. februar 1919. – Potpisi“.
Taman kao i danas i tada je Zapad svojim pečatom ovjeravao šta je demokratsko i izraz narodne volje u određenoj državi. O odnosu sila pobjednica u Prvom svjetskom ratu prema Crnoj Gori i kralju Nikoli, svakako je doprinijelo njegovo neiskreno ponašanje u toku rata. No to mu nije smetalo da iz izbjeglištva u Francuskoj uputi zvaničan memorandum saveznicima u kome je tražio da obnovljenoj Crnoj Gori pripadne: „Skadar sa okolinom, dio Bosne do Romanije, Hercegovina sa Mostarom, obala Neretve sa Dubrovnikom, Boka Kotorska, Metohija…“ I sve to traži „iznemogli starac“ čija je Vlada potpisala kapitulaciju, bez vojske i bilo kakvih instrumenata državne sile. Ovo je najbolji dokaz šta je kralja Nikolu interesovalo u Velikom ratu. Ono što je priželjkivo kralj Nikola realizovao je njegov unuk kralj Aleksandar Karađorđević kada je u okviru kraljevine Jugoslavije formirao Zetsku banovinu koja je obuhvatala sve pomenute krajeve. To je još jedan dokaz da nije bila namjera kralja Aleksandra da izbriše Crnu Goru sa mape Evrope. Uostalom samo četiri dana nakon odluke Podgoričke skupštine o ujedinjenju sa Srbijom i Srbija je nestala kad je formirana kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca. Kralj Aleksandar je vjerovao da je time ostvario vjekovni san južnih Slovena, nažalost istorija to nije potvrdila.
A o stvarnim žrtvama Srbije i njenom doprinosu pobjedi sila Antante u Prvom svjetskom ratu najbolje govori rečenica koju je na mirovnoj konferenciji u Versaju 1919. godine izgovorio predsjednik francuske vlade Žorž Klemenso: „Moram, pre nego što siđem sa ovog podijuma, da izrazim veliko žaljenje što s političke pozornice sveta nestaje jedno veliko istorijsko ime a to je Srbija. Ova rečenica nije posledica neke posebne ljubavi Francuza prema Srbiji, već priznanje za njen doprinos pobjedi u ratu, jer je u tu pobjedu uzidala 28 % sopstvenog stanovništva.
Zar referendum iz 1992. godine, koji je organizovao Đukanovićev DPS nije potvrda odluka Podgoričke skupštine iz 1918. godine, i to bez prisustva srbijanskih trupa. Konačno, zar su potpisnici Predloga rezolucije o Podgoričkoj skupštini zaboravili da nije ispoštovan Ustav SRJ (poznatiji kao Žabljački) prilikom organizacije famoznog referenduma iz 2006. godine. Podsjećamo da su Amerikanci u njegove demokratske temelje ugradili 55 miliona dolara, i da su u toku referendumske kampanje njihovim parama finansirani objekti na graničnom prelazu Ranče. Samo su se naivni mogli nadati da se može pobjediti na referendumu koji organizuje Milo Đukanović i njegova vlast, uz podršku Zapada, koji je i ovoga puta odlučio šta je demokratsko i izraz narodne volje.
To što ovoga puta odluka zapadnih centara nije korespondirala sa većinskim raspoloženjem naroda najmanji je problem za one u čijim su rukama sila i novac. Ono što očekujemo i tražimo od aktuelne vlasti je tako malo. Ako su nam degradirali sadašnjost i uništili budućnost ne daje im pravo da mijenjaju prošlost. Uostalom svaka je sila za vremena.
U Pljevljima, 26.11.2018.god
POKRET ZA PLJEVLJA
